Autor: Paweł

Obliczanie sprawności przesyłu ciepłej wody użytkowej w programie ArCADia-TERMO

PrzesyłObliczanie sprawności przesyłu ciepłej wody użytkowej w programie ArCADia-TERMO

Jednym z bardzo częstych błędów podczas obliczania całkowitej obliczania sprawności instalacji ciepłej wody użytkowej jest skorzystanie ze standardowych wartości sprawności przesyły ciepłej wody podanych w Rozporządzeniu MI z dnia 6 listopada 2008 roku.

Otóż w budynkach jednorodzinnych i niewielkich wielorodzinnych w pozycji Przesył jako Rodzaj instalacji ciepłej wody przyjmuje się pozycję: Instalacje małe, do 30 punktów poboru ciepłej wody., rys.1. I wtedy wg Rozporządzenia MI sprawność przesyłu wynosi zaledwie 60%., rys. 2.

Przesyl

PrzesyłRysunek 1. Dane do obliczeń sprawności przesyłu c.w.u.

Spraw_przesylu

Rysunek 2. Sprawośc przesyłu c.w.u wg Rozporządzania MI

A dla dużych instalacji , powyżej 100 punktów czerpalnych sprawność spada nawet aż do 50%.

Wydaje się do dość dziwne, dlatego każdy certyfikator powinien na podstawie projektu instalacji c.w.u. potrafić obliczyć sprawności przesyłu w c.w.u., ponieważ jej wartość często będzie jest o wiele większa niż podana w Rozporządzeniu.

Pierwszy przykład
Budynek jednorodzinny, w którym mieszka 3 mieszkańców.

Spraw-10m

Ponieważ długość przewodów była niewielka – tylko 10 metrów dlatego sprawność przesyłu wyniosła 80%.

Drugi przykład
Duży 11 kondygnacyjny budynek wielorodzinnym (wieżowiec), w którym znajduje się 150 mieszkań i 400 mieszkańców. Roczne zapotrzebowanie ciepła do podgrzania c.w.u. wynoso 192 tys. kWh. Jednak sprawność na przesyle wg Rozporządzenia MI spada do 50%.

Spraw-1100m

Jak widać obliczona wartosć sprawności wynosi 74% i jest ponad 50% większa niż podana w Rozparządzeniu MI.

Podobne obliczenia wartości można wykonać dla ogrzewania i sprawności akumulacji ciepła.

Dzięki temu czasem może okazać się, że dzięki temu można spełnić warunek EPmax starając się o wydanie pozwolenia na budowę nowego budynku.

 

Ciepła woda użytkowa – wg rozporządzenia MIiR z dnia 3 czerwca 2014 r.

Obliczenia zapotrzebowania energii na podgrzanie ciepłej wody użytkowej wg rozporządzenia MIiR z dnia 3 czerwca 2014 r.

Największym problem jaki pojawiał się podczas obliczeń według metodologii z 2008 roku była duża dowolność wartości danych. W ten sposób można było łatwo manipulować wartością wskaźniak EP, praktycznie bez żadnych konsekwencji.

Dlatego, nie będzie zapewne zaskoczeniem, że w nowej metodologii z 2014 roku zmieniono wzór obliczeń energii dla rocznego zapotrzebowania na podgrzanie ciepłej wody użytkowej QW,nd, aby zlikwidować tę uznaniowość. Choć na pierwszy rzut oka nowy wzór wygląda bardzo podobnie, to jednak się bardzo zmienił :

QW,nd = Vwi * Af * cw * rw * ( qw – q0) * kR * tR/3600 [kWh/rok]

Celem wszystkich zmian było ujednolicenie obliczeń oraz wyjaśnienie wielu rozbieżności, na które ciągle napotykali certyfikatorzy podczas wykonywania obliczeń cieplnych.

Najważniejsze zmiany polegają na :

  1. określeniu dobowego zużycia ciepłej wody Vwi w zależności od rodzaju budynku,
  2. wprowadzeniu nowego parametru Af parametru , oznaczającego sumaryczną powierzchnię ogrzewaną wszystkich pomieszczeń o regulowanej temperaturze powietrza,
  3. ustaleniu jednej wartości temperatury ciepłej wody na zaworze czerpalnym,
  4. zmianie interpretacji współczynnika korekcyjnego kR,

Ad 1 i 2 ) Uzależnienie ilości dobowego zużycia ciepłej wody Vwi od rodzaju budynku (np. biurowy, mieszkalny, magazynowy) i jego powierzchni ogrzewanej Af jest bardzo dobrym i długo oczekiwanym rozwiązaniem, pozwalającym na standardowe określenie zużycie energii na ciepłej wody nie od ilości osób, ale w sposób bardziej obiektywny.

Ad 3) Podanie jednej wartości temperatury o wartości 55 stopni – zamiast przedziału temperatur od 45 do 55 stopni również ukrócił kolejną dowolność.

A4) zmianie interpretacji współczynnika korekcyjnego kR, określającego udział przerw w całkowitym czasie użytkowania ciepłej wody, podanych w tabeli 27 rozporządzenia MIiR, jest zmianą bardziej kosmetyczną, którą wprowadzono chyba głównie po to, aby dać jakiś przedział wartości dla obliczeń budynków sportowych.

Słusznie też zrobiono, że budynki produkcyjne potraktowano osobno, nie podając żadnych dokładnych wartości i zezwolono na przyjęcie danych w zależności od rodzaju produkcji i sposobu oraz czasu użytkowania budynku.

Przykład

Obliczyć zapotrzebowanie na ciepło do podgrzania c.w.u w 3 kondygnacyjnym 3 klatkowym budynku wielorodzinny, w którym znajduje się 18 lokali mieszkalnych o powierzchni 50 m2 i 12 – o powierzchni 70 m2. Całkowita powierzchnia jednej klatki schodowej bez wiatrołapu wynosi 30 m2.

Najpierw obliczmy powierzchnię ogrzewaną Af:
– części mieszkalnej Af,1 = 18 lok * 50 m2 + 12 lok * 70 m2 = 900 m2 + 840 m2 = 1740 m2

– klatek schodowych Af,2 = 3 kl * 30 m2 = 90 m2

QW,nd = Vwi * Af * cw * rw * ( qw – q0) * kR * tR/3600 =

= 2 * (1740 + 90) * 4,19 * 1 * ( 55 – 10) *0,9 * 360/3600 = 3660 * 61090,2 /3600 = 62108,37 kWh/rok

Dla porównania, wykonując obliczenia wg rozporządzenia z 2008 roku otrzymalibyśmy wartości , dla wody o temperaturze 55 stopni i dla (18 *3 + 4*12) = 102 osób wartość QW,nd = 66466,14 kWh/rok, czyli tylko o około 7 % więcej niż według nowego wzoru. Nie jest to już bardzo duża różnica, biorąc pod uwagę całkowicie inne kluczowe dane.

8a_cwu

Rysunek 1. Wyniki obliczeń QWnd wg rozporządzenia z dnia 6 listopada 2008 roku

Podsumowanie

1. Choć ma pierwszy rzut oka uzależnienie ilości zużycia ciepłej wody od powierzchni ogrzewanej pomieszczeń w budynku wydaje się nieco dziwne, to jest to bardzo dobre i chyba jedyne możliwe do zastosowania rozwiązanie. Dzięki temu będzie można wreszcie otrzymać obiektywne i porównywalne wyniki.
2. Obliczenia według poprzedniej metodologii bardzo często powodowały, nie tylko dla podobnych znacznie się różniących wartości zapotrzebowania na ciepło do podgrzania ciepłej wody, ale także wartości wskaźnika EP. Co oznaczało, że metoda ta jest wadliwa.
3. Porównując wyniki obliczeń wykonane wg wzorów z rozporządzeń z 2008 i 2014 roku można stwierdzić, że są one prawie równe, co oznacza, że nowy wzór został prawidłowo opracowany.

Obliczenia wentylacji wg rozporządzenia MIiR z 3 czerwca 2014 r.

Obliczenia wentylacji wg rozporządzenia MIiR z 3 czerwca 2014 r.

– część 1 – Budynki mieszkalne wielorodzinne i lokale mieszkalne w takich budynkach

Zagadnienie wentylacji jest bardzo obszerne, dlatego przez następnych kilka miesięcy w każdym miesiącu zostanie omówiony inny aspekt tego zagadnienia. I tak będą w kolejnych częściach artykułu rozpatrywane:

część 1 (w sierpniu) – budynki wielorodzinne i lokale mieszkalnych w takich budynkach,

część 2 (we wrześniu) – budynki jednorodzinne i lokale mieszkalnych w takich budynkach,

część 3 (w październiku) – budynki biurowe,

część 4 (w listopadzie) – pozostałe budynki użyteczności publicznej

część 5 (w grudniu) – inne budynki np. magazynowe, garażowe

 

Zaczynamy od części 1, w której będą omówione obliczenia strumienia powietrza wentylacyjnego w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych i lokalach mieszkalnych w takich budynkach.

Jedną z wielu zmian, jakie wprowadzono w metodologii charakterystyki energetycznej budynków jest nowy sposób obliczeń wentylacji.

W poprzednim rozporządzeniu MI z dnia 6.11.2008 r. ilość strumienia powietrza wentylacyjnego należało podawać korzystając z polskich norm dotyczących wentylacji.

Natomiast w nowym rozporządzeniu postąpiono dość radykalnie, podając dokładne wartości strumienia powietrza wentylacyjnego w m3/s w zależności od następujących podstawowych parametrów:

  1. rodzaj budynku,
  2. typ systemu wentylacji,
  3. czas działania wentylacja lub wykorzystania budynku,
  4. powierzchni budynku.

Dodatkowe parametry, które mogą wystąpić i mają wpływ na wyniki obliczeń to:
1) noc -skuteczność (sprawność) odzysku ciepła,
2) n50 – stopień szczelności budynku,
3) nGWC – skuteczność gruntowego wymiennika ciepła.

Budynki mieszkalne zostały podzielone na 2 kategorie: jednorodzinne i wielorodzinne. Dodatkowo, ale tylko w ramach budynków wielorodzinnych zostały wydzielone lokale mieszkalne; natomiast dodatkowy (jeden) lokal mieszkalny nie został osobno wydzielony w budynkach jednorodzinnych.

A- Budynki wielorodzinne i lokale mieszkalne w tych budynkach

I. W części mieszkalnej budynku wielorodzinnego lub w lokalu mieszkalnym, znajdującym się budynku wielorodzinnym w przypadku wentylacji grawitacyjnej lub mechanicznej wywiewnej wartość podstawowego strumienia powietrza wentylacyjnego w okresie użytkowania budynku należy przyjmować, w przypadku wentylacji:
– ciągłej : Vve = 0,32 * 10-3 m3/(s*m2) = 0,00032 * 3600 s = 1,152 m3/(h*m2);
– mechanicznej (z włączonym osłabieniem nocnym) :
Vve = 0,28 * 10-3 m3/(s*m2) = 0,00028 * 3600 s = 1,008 m3/(h*m2)

II. W klatkach schodowych wybudowanych do 1989 roku (w których nie przeprowadzono modernizacji):
– bez wiatrołapu: Vve = 0,43 * 10-3 m3/(s*m2) = 0,00043 * 3600 s = 1,548 m3/(h*m2);
– z wiatrołapem: Vve = 0,22 * 10-3 m3/(s*m2) = 0,00022 * 3600 s = 0,792 m3/(h*m2).

III. W klatkach schodowych wybudowanych do 1989 roku (w których przeprowadzono modernizację) lub wybudowanych je po roku 1989 roku:
– bez wiatrołapu: Vve = 0,22 * 10-3 m3/(s*m2) = 0,00022 * 3600 s = 0,792 m3/(h*m2);

– z wiatrołapem: Vve = 0,07 * 10-3 m3/(s*m2) = 0,00007 * 3600 s = 0,252 m3/(h*m2)

B) Ważnym parametrem jest średni, dodatkowy strumień powietrza zewnętrznego infiltrującego przez nieszczelności, który spowodowany jest działaniem wiatru i wyporu termicznego w pomieszczeniach w przypadku wentylacji grawitacyjnej i w przypadku wyłączonej wentylacji mechanicznej Vinf . Parametr ten wyznacza się w następujący sposób:

1) na podstawie wyników przeprowadzonej próby szczelności budynku:
Vinf = 0,05 * n50 * V/3600 [m3/s] = 0,05 * n50 * V [m3/h]

2) przy braku próby szczelności budynku:
Vinf = n * V/3600 [m3/s] = n * V [m3/h]

 gdzie krotność wymian powietrza n należy przyjmować:

1) n = 0,2 – w budynkach wzniesionych po 1995 r. oraz w budynkach wzniesionych wcześniej, w których po roku 1995 wymienione zostały okna i drzwi balkonowe;
2) n = 0,3 – w budynkach innych niż wymienione w pkt 1.

 C) Obliczenia

Przykład 1.
3 kondygnacyjny 3 klatkowy budynek wielorodzinny wybudowany w 2000 roku o wysokości każdej kondygnacji w świetle h = 2,7 m, wyposażony w wentylację ciągłą grawitacyjną (bez osłabienia nocnego), bez wiatrołapu, w którym jest 18 lokali mieszkalnych o powierzchni 50 m2 i 12 – o powierzchni 70 m2. Całkowita powierzchnia jednej klatki schodowej bez wiatrołapu wynosi 30 m2. Dla tego budynku nie przeprowadzono próby szczelności.

Najpierw obliczmy powierzchnię i kubaturę oraz Vinf:
– części mieszkalnej Af,1   = 18 lok * 50m2 + 12 lok * 70m2 = 900 m2 + 840 m2 = 1740 m2
V1      = Af,1 * h = 1740 m2 * 2,70 m = 4698 m3  

– klatek schodowych Af,2   = 3 kl * 30 m2 = 90 m2                                  V2     = Af,2 * h =3* 30 m2 * 2,70 m = 243 m3                    
Na podstawie tabeli 21 z rozporządzenia MIiR musimy sami napisać wzór na wartości uśrednionego w czasie strumienia powietrza zewnętrznego k w strefie ogrzewanej budynku, takich jak część mieszkalna (strefa n = 1) i klatki schodowe (strefa n = 2):

Vve = (bve,k,n * V0,n + bve,k,n * Vinf, n ) + (bve,k,n * V0,n + bve,k,n * Vinf,n ) =        =bve,1,1 * V0,1 + bve,2,1 * Vinf, 1 ) + (bve,1,2 * V0,2 + bve,2,2 * Vinf,2 ) =    (1* V0,1 + 1 * Vinf,1 ) + (1* V0,2 + 1 * Vinf,2 ) =
= [V0,1 + Vinf,1] + [V0,2 + Vinf,2]

Teraz można już podstawić konktretne wartości:

Vve = [ Vve,1 * Af,1   +   n1 * V1      ] + [Vve,2 * Af,2 + n2 * V2      ] = [1,152 * 1740 + 0,2 * 4698] + [0,792 * 90   + 0,2 * 243] =

= [2004,48 + 939,60] + [71,28 + 48,60 ] = 2944,08 + 119,88 = 3063,96 m3/h

gdzie:

V0 i Vinf – to odpowiednio: średni podstawowy strumień powietrza zewnętrznego  w strefie ogrzewanej i powietrza infiltrującego

indeksy: k – numer strumienia powietrza,
n – numer stref

Tak więc, całkowity strumień powietrza wentylacyjnego w całym budynku wynosi 3064,86 m3/h, a w samej części mieszkalnej (bez infiltracji) 2004,48 m3/h .

Dla porównania, tylko w części mieszkalnej tego budynku, wykonując obliczenia wg rozporządzenia z 6.11.2008 roku, całkowity strumień podstawowego powietrza wentylacyjnego wynosiłby Vve,1 = 30 kuchni * 70 + 30 łazienek* 50 + 12 WC * 30 = 2100 + 1500 + 360 = 3960 m3/h i byłby większy prawie aż o 100% ( 3960 – 2004,48 = 1955,52 m3/h) w stosunku do wartości obliczonej wg nowego rozporządzenia), przy czym minimum higieniczne to ½ * V1 = 0,5 * 4698 = 2349 m3/h.

Porównując obliczone wartości całkowitych strumienia powietrza wentylacyjnego wg obu rozporządzeń mamy:

a) dla części mieszkalnej:

2944,08/ (3960 + 939,60) = 2944,08/4899,6 = 60% wartości obliczonej na podstawie rozporządzenia MI z 2008 roku.

b) dla całego budynku: 3063,86 / ( 3960 + 939,60 + 0,5*243) = 3063,96/ 5021,10 = 61% wartości obliczonej na podstawie rozporządzenia MI z 2008 roku.
Przykład 2.

Lokal mieszkalny w budynku z przykładu 1 o powierzchni 70 m2, składający się z 3 pokoi , kuchni, łazienki i osobnej ubikacji.

Powierzchnia ogrzewana i kubaturę lokalu mieszkalnego wynosi: Af,1   = 70 m2 ,

V1      = Af,1 * h = 70 m2 * 2,70 m = 189 m3.

Na podstawie tabeli 21 z Rozporządzenia MIiR musimy sami napisać wzór na wartości uśrednionego w czasie strumienia powietrza zewnętrznego k=1 w strefie ogrzewanej budynku, czyli lokal mieszkalny (strefa n = 1):

Vve = (bve,k,n * V0,n + bve,k,n * Vinf, n ) = (bve,1,1 * V0,1 + bve,2,1 * Vinf, 1 ) =        = (1* V0,1 + 1 * Vinf,1 ) =   [V0,1 + Vinf,1] = [ Vve,1 * Af,1   +   n1 * V1      ] =      = [1,152 * 70 + 0,2 * 189] = 80,64 + 37,8 = 118,44 m3/h

Vmin = 0.5 * V = 0,5 * 189 = 94,5 m3/h

Porównując obliczone wartości całkowitych strumienia powietrza wentylacyjnego wg obu rozporządzeń mamy dla omawianego lokalu mieszkalnego:

118,44/ (70+50+30) = 118,44/150 = 79% wartości obliczonej na podstawie rozporządzenia MI z 2008 roku.

Podsumowanie

1. W przypadku wentylacji grawitacyjnej otrzymane wartości całkowitego strumienia powietrza wentylacyjnego Vve obliczonego wg nowego rozporządzenia MIiR z 2014 są od 20% dla lokalu mieszkalnego i aż 40% mniejsze dla całego budynku wielorodzinnego od wartości obliczonych na podstawie rozporządzenia MI z 2008 roku.

  1. W przypadku wentylacji grawitacyjnej otrzymane wyniki całkowitego strumienia powietrza wentylacyjnego Vve obliczonego wg nowego rozporządzenia MIiR z 2014 spełniają wartości higieniczne powietrza wentylacyjnego.
  2. Znacznie mniejsze wartości Vve otrzymane wg rozporządzenia MI z 2008 roku, co wpływa na obniżenie wartości wskaźnika EP.
  3. Obecna, nowa metoda obliczeń wentylacji jest tak samo łatwa w zastosowaniu w stosunku do budynków mieszkalnych jak poprzednia, chociaż oparta jest o kryterium powierzchni, a nie pomieszczeń „brudnych”.

Dotacje w Krakowie na wymianę kotła węglowego a program ArCADia-TERMO

Dotacje w Krakowie na wymianę kotła węglowego a program ArCADia-TERMO

Powszechnie wiadomo, że program ArCADia-TERMO ma bardzo wiele praktycznych zastosowawań.
Osoby przygotowujące wnioski w ramach programu Ograniczania niskiej emisji dla miasta Krakowa na rok 2014 mogą również posłużyć się programem ArCADia –TERMO podczas wykonywania obliczenia parametru projektowanego obciążenia cieplnego wyrażonego w watach na m2. Ponieważ od wartości tego parametru zależy wielkość otrzymanego dofinansowania, dlatego powinien być on obliczony w sposób rzetelny, pozwalając oszacować rzeczywiste obciążenie cieplne budynku lub lokalu mieszkalnego.
W tym celu muszą zostać zdefiniowane w etapie Definicje przegród wszystkie przegrody znajdujące się w budynku lub lokalu mieszkalnym, potem należy utworzyć wszystkie pomieszczenia, podać ich temperatury, wentylację i odczytać w etapie Straty ciepła dla każdego pomieszczenia wartość wyświetloną w ramce na rysunku poniżej.

8b_Straty-Krakow

Rysunek 1. Wyniki obliczeń obciążenia cieplnego na m2 w programie ArCADia TERMO
W przypadku wielu pomieszczeń trzeba samemu, na podstawie wyników wyświetlonych w programie ArCADia-TERMO obliczyć wartość średniego projektowanego obciążenia cieplnego po powierzchni użytkowej.
Na przykład, dla 3 pomieszczeń w budynku mamy obliczoną wartość:
[5534,73 W + 1528,80 W + 4470,60 W/m2 ]/ [40 m2 + 15 m2 + 30 m2 ] =
= 11534,13 W / 85 m2 = 135,69 W/m2

Otrzymany wynik podajemy we wniosku. Wartości powyżej 100 W/m2 świadczą o dużym zapotrzebowaniu na moc urządzenia grzewczego spowodowane całkowitym brakiem izolacji ścian wewnętrznych.
Aby obliczyć kwotę dotacji wystarczy otrzymany wynik pomnożyć przez powierzchnię użytkową oraz kwotę dotacji, wynoszącą 900 zł za każdy kilowat. W naszym przykładzie byłoby to 136,69 W/ m2 * 105 m2 * 900 zł /1000 = 12822,70 zł.

Podsumowanie
Jak widać obliczenia nie były trudne jednak wymagają niezbędnej wiedzy inżynierskiej i budowlanej, którą posiadają instalatorzy systemów ogrzewczych oraz doświadczeni certyfikatorzy.

Nowe Rozporządzenie MIiR w sprawie obliczania charakterystyki energetycznej – Różnice

Nowe Rozporządzenie MIiR w sprawie obliczania charakterystyki energetycznej – Różnice

W dniu 2 lipca 2014 roku ukazało się w Dzienniku Ustaw pozycja 888 rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju w sprawie metodologii obliczania charakterystyki energetycznej budynku i lokalu mieszkalnego lub części stanowiącej samodzielną całość techniczno-użytkową oraz sposobu sporządzania i wzorów świadectw charakterystyki energetycznej.

Ponieważ od 3 października 2014 r. zmienią algorytmu większości obliczeń, dlatego poniżej zostaną wymienione najważniejsze różnice i nowości, które będą musiałby być wzięte pod uwagę przez certyfikatorów i wykładowców i studentów wyższych uczelni na kierunkach związanych z energooszczędnych budownictwem. Wszyscy użytkownicy programu ArCADia-TERMO będą mieli pewność, że najnowsza wersja będzie wykonywała obliczania i raporty zgonie z nową metodologią.

Najważniejsze różnice i nowości podane w Rozporządzeniu MIiR dotyczą:

1)  tylko 3. rodzajów wzorów świadectw charakterystyki energetycznej, dla:
– budynku (mieszkalnego lub niemieszkalnego),
– lokalu mieszkalnego
– części stanowiącej samodzielną całość techniczno-użytkową,

2)   nowego sposobu obliczania powierzchni ogrzewanej w świetle: dla wysokości od 1,40 do 2,20 m – jako 50% powierzchni i od 2,20 m – jako 100% powierzchni,

3)  możliwości uwzględnienia dodatkowo energii wiatru i geotermalnej,

4)  konieczności obliczenia jednostkowej emisji CO2,

5)  konieczności obliczenia rocznego zużycia nośnika energii np. gazu ziemnego,

6) konieczności wyznaczenia procentowego udziału odnawialnych źródeł energii UOZE,

7) obowiązku podania nazw, opisów i parametrów przegród oraz systemów instalacji,

8)  poddania tylko jednej wartości obliczeniowe temperatury 55 stopni dla c.w.u.,

9)  możliwości uwzględniania osłabienia nocnego w budynkach mieszkalnych i lokalach mieszkalnych,

10)   obliczania zapotrzebowania na energię końcową oświetlenia wbudowanego QK,L według wskaźnika LENI określonego w polskiej normie

11)          możliwości obliczania chłodu tylko dla pojedynczego pomieszczenia

12)          nowego sposobu obliczania wentylacji, zależnego od rodzaju systemu wentylacji, rodzaju budynku i wielkości powierzchni Af

13)          podanie wzoru na straty przez wentylację Qve,s,n

14)          braku obliczania i nie uwzględnia w obliczeniach EP energii pomocniczej na oświetlenie

15)          sztywnego podziału budynków na następujące 4 kategorie i rodzaje:
– kat. 1 – użyteczności publicznej (biurowe, oświaty i szkolnictwa wyższego,  opieki zdrowotnej, gastronomii, handlu, usług, sportu),
– kat. 2 – zamieszkania zbiorowego (hotele, pensjonaty, bursy, akademiki, klasztory,  domy opieki społecznej),
– kat. 3 – magazynowe,
– kat. 4 – produkcyjne.

16)          nowego sposobu obliczania uproszczonych zysków ciepła zależny od rodzaju budynku, czasu działania wentylatorów oraz dla budynków biurowych udziału powierzchni biurowej,

17)          wprowadzenia alternatywnej metody obliczenia wartości EP metodą zużyciową, opartej na rzeczywistym zużyciu jednego rodzaju energii (system prosty).

Podsumowanie

Wprowadzone zmiany są niewątpliwie korzystne, ponieważ ujednolicają wyniki obliczeń, co spowoduje , że wyniki EP dla porównywalnych budynków będą znacznie bliższe niż wg metodologii z 2008 roku. Jednak wciąż będzie wiele pytań i wątpliwości, które trzeba będzie rozwiązać dla poszczególnych wyjątkowych przypadków. Dotyczy to szczególnie przypadków nietypowych budowli jak garaże, baseny, bunkry i budynku przedwojenne.

Ważne zadania będą czekać instalatorów systemów wentylacji, którzy powinni podawać w dokumentacji technicznej wartości podstawowych i dodatkowych strumieni powietrza wentylacyjnego podczas użytkowania i w okresie, gdy budynek nie jest użytkowany. Czas pokaże jak wywiązywać się będą z tego zadania.

Opcja Praca grupowa w programie ArCADia-TERMO

Praca grupowa w programie ArCADia-TERMO

Jedną z zalet programu ArCADia-TERMO jest możliwość pracy grupowej. Jest to opcja używana przez bardziej zaawansowanych użytkowników, wtedy gdy istnieje konieczność wykonania:

1.  dokładnych obliczeń cieplnych dla poszczególnych pomieszczeń,

2. gdy liczba pomieszczeń przekracza 150,

3. gdy zależy na bardzo szybkim wykonaniu obliczeń,

4.  gdy wykonujemy obliczenia zapotrzebowania na ciepło/chłód podobnych budynków

Idea pracy grupowej polega na pobraniu danych dotyczących poszczególnych pomieszczeń, kondygnacji lub stref cieplnych/chłodu z innych plików .thb w celu stworzenia jednej listy pomieszczeń (stref cieplnych/chłodu), odzwiercielającej istniejący w budynku układ kondykacji i pomieszczeń lub stref.

Dzięki tej możliwości może jednocześnie wiele osób wprowadzać dane na oddzielnych komputerach i zapisywać je do oddzielnych plików, po to aby po zakończeniu tego etapu pracy, skopiować je do jednego pliku, w którym będzie przeprowadzana dalsza część obliczeń.

Konieczność przeprowadzenia dokładnych obliczeń cieplnych dla poszczególnych pomieszczeń najczęściej dotyczy tylko instalatorów grzejników lub systemu chłodzenia (klimatyzacji), dlatego są to osoby najczęściej korzystające z opcji Praca grupowa.

Wykorzystanie pracy grupowej jest bardzo przydatne także gdy liczba pomieszczeń w budynku przekracza 150, ponieważ wtedy wydajność (czas wprowadzania i przetwarzania danych oraz obliczeń wyników cząstkowych oraz końcowych) programu ArCADia-TERMO może znacznie się obniżyć! Wynika to z oczywistego faktu, że im więcej danych tym czas obliczeń musi rosnąć. Dlatego,  na przykład 3 osoby wprowadzające jednocześnie dane 150 pomieszczeń na osobnych komputerach zrobią to, co najmniej 6 (bo 6 = 3 * 2, (3 * 150 pomieszczeń) ) razy szybciej niż jedna osoba wprowadzajace 450 pomieszczeń na jednym komputerze. Aby to lepiej przekazać można przyjąć, że czas wprowadzenia 150 pomieszczeń przez 3 osoby, to ok. 10 godzin plus 1 godzina na scalenie danych, co daje razem 3*10 +1 = 11 godzin, a czas wprowadzenia przez jednego użytkownikia 450 pomieszczeń to 30 * 2 = 60 godzin (mnożnik 2 wynika ze spowolnienia programu), czyli 6 razy szybciej niż wspomniano wcześniej.

A 11 godzin to 1 dzień pracy, a 60 godzin to 5 dni, więc ewentualne zlecenie od klienta może przepaść, gdy powiemy mu: ” proszę przyjść za sześć dni, czyli za tydzień”, lub wygramy z konkurencją mówiąc : „wszystko będzie na pojutrze”.

W programie ArCADia-TERMO przycisk 7o-Straty  pozwalający na pracę grupową pokazany jest jest na rysunku 1.

7k-Praca_grupowa
Rysunek 1. Przycisk Praca grupowa

7n-Straty
Rysunek 2. Lista kondygnacji i pomieszczeń do zaimportowania

7m-Strefy
Rysunek 3. Lista stref do zaimportowania

Po kliknięciu na przycisk Praca grupowa użytkownik może w osobnym okienku wskazać plik. thb, z którego mają zostać pobrane i dołączone do głównego pliku .thb. do już istniejących kondygnacji wraz z pomieszczeniami (rys. 2) lub stref cieplnych/chłodu (rys.3) .

Podsumowanie

Praca grupowa jest bardzo przydatną i pomocną opcją programu ArCADia-TERMO ale tylko w wybranych sytuacjach, po to aby ułatwić i radykalnie przyspieszyć czas obliczeń przede wszystkim instalatorom lub certyfikatorom w przypadku bardzo dużych budynków. W pozostałym sytuacjach nie ma potrzeby jej stosowania.

Obliczanie sprawności regulacji dla grzejników elektrycznych w systemach ogrzewania

Obliczanie sprawności regulacji dla grzejników elektrycznych w systemach ogrzewania

Obecnie certyfikator staje się osobą, która której wiedza obejmować musi coraz więcej zagadnień. Dlatego tym razem zostaną omówione urządzenia elektrotechniczne jakim są regulatory wykorzystywane do regulacji temperatury pomieszczeń, ogrzewanych przy wykorzystaniu energii elektrycznej.

W rozporządzeniu z dnia 2 lipca 2014 do obliczeń średniej sezonowej sprawności regulacji i wykorzystania ciepła wprowadzono 3 rodzaje regulatorów stosowanych w grzejnikach elektrycznych w systemach ogrzewania:

  1. proporcjonalne, oznaczone symbolem P ,
  2. proporcjonalne – całkujące, oznaczone PI,
  3. proporcjonalne – całkująco-różniczkujące(oznaczone symbolem PDI) z optymalizacją
  4. dwustawne.

I. Regulatory proporcjonalne P, montowane są w grzejnikach: – akumulacyjnych     (sprawność = 0,88),
– konwektorowych    (sprawność = 0,91),
– płaszczyznowych     (sprawność = 0,91),
– promiennikowych   (sprawność = 0,91).

Regulatory proporcjonalne należą do najprostszych w działaniu regulatorów. Zasada ich działania polega na tym, że przy zmianie temperatury w pomieszczeniu wytwarzany jest proporcjonalny sygnał sterujący, którego celem jest utrzymanie temperatury wyjściowej na pewnym na z góry określonym poziomie (badana jest wartość odchyłki od zadanej temperatury).

Regulatory typu P najczęściej są stosowane z grzejnikami o średniej wartości inercji, niedużym opóźnieniu oraz o małych wahaniach temperatury (które praktycznie zawsze występują w pomieszczeniach budynków). Niestety praca tych regulatorów jest mało stabilna.

Na rysunku 1 przedstawiony jest wykres temperatury wyjściowej grzejnika w funkcji czasu t (zaznaczonego na osi poziomej). Linią przerywaną określoną temperaturę zadaną w pomieszczeniu np. 20 stopni. Jak widać temperatura zadana pomieszczenia nie będzie nigdy osiągnięta, choć różnica może być bardzo niewielka.

 

II. Regulatory proporcjonalne – całkujące PI, montowane są w grzejnikach:

– konwektorowych (sprawność = 0,94),
– płaszczyznowych (sprawność = 0,94),
– podłogowym         (sprawność = 0,90),
– promiennikowych (sprawność = 0,94).

Zaletą regulatorów typu PI jest możliwość osiągnięcie zadanej temperatury w pomieszczeniu. Za to czas działania regulatora może być bardzo długi, ponieważ trwa on do momentu wyeliminowania uchyby (różnicy) grzejnika i pomieszczenia

Regulatory PI stosuje się w sytuacji dość szybkich zmian temperatury pomieszczeń lub ważnych fragmentów pomieszczeń np. podłóg. Ich wadą się skłonność do dużej oscylacji i częstego włączania grzejnika podczas działania, co powoduje większy pobór energii przez regulator.

III. Regulatory proporcjonalne – całkująco-różniczkujące PDI z optymalizacją montowane są grzejnikach akumulacyjnych:

– akumulacyjnych (sprawność = 0,91).

Regulatora PID są najbardziej zaawansowanymi regulatorami od strony technicznej, ponieważ składają się aż z 3 modułów: proporcjonalnego, całkującego i różniczkującego. Dzięki temu regulator zapewnia stała temperaturę pomieszczenia nawet przy dużych wahaniach temperatury i nie w pada w oscylację, czyli czas jego działań jest krótki.
III. Regulatory dwustawne montowane są grzejnikach ogrzewania podłogowego:

– podłogowe (sprawność = 0,88).

Regulatory dwustawne mają możliwość ustawienia dwóch wartości temperatur i stosowane są tylko w sytuacji małej dynamiki zmian temperatury pomieszczenia, dając zadawalające wyniki. Wielkość temperatury będzie oscylować wokół wartości zadanej, co powoduje długi czas działania regulatora.

Podsumowanie

Człon proporcjonalny zapewnia osiągniecie temperatury zbliżonej do zadanej w pomieszczeniu, człon całkujący dąży do tego aby zadana temperatura została osiągnięta, a człon różniczkujący dba o to aby czas działania regulatora pomimo wahań znacznych parametrów początkowych był krótki (regulator nie wpadł w oscylację), a przez to i pobór energii niski.

1 … 8 9 10 11 12 … 14